Gods besluit aan't wereldrond doen horen

In de bediening van het genadeverbond worden vier perioden onderscheiden: van Adam tot Abraham, van Abraham tot Mozes, van Mozes tot Christus en vanaf de geboorte van Christus tot heden. In een serie van vier deeltjes geeft de schrijver een uiteenzetting over de bediening van dit verbond. Elk deeltje bespreekt een van de perioden.

De schrijver probeert op eenvoudige wijze vanuit de Schrift aan te tonen hoe de Heere deze bediening gestalte heeft gegeven en hoe Hij dit verbond uit louter genade aan gevallen mensen heeft geschonken. Velen worstelen met de betekenis van de leerstukken uit de geloofsleer, niet het minst als het gaat over het wezen en de bediening van het genadeverbond. Hopelijk mag deze serie bijdragen tot het verstaan van de oude waarheid van vrije gunst die eeuwig God bewoog.

Onmisbaar is echter het bevindelijk te leren.

De vierde en laatste periode van de bediening van het genadeverbond wordt ook wel de ‘kerkelijke vorm’ genoemd, het is de periode van het Nieuwe Testament. Deze periode ving aan met de geboorte van Christus. Deze kerkelijke vorm van de bediening van het genadeverbond werd vanaf de Pinksterdag meer en meer zichtbaar. Immers tot die tijd was Gods openbaring voornamelijk onder het Joodse volk. Op de Pinksterdag en daarna nam God het onderscheid tussen Jood en heiden weg. Christus stelde de Heilige Doop en het Heilig Avondmaal als sacramenten in. Met het scheuren van het voorhangsel in de tempel was de ceremoniële eredienst onder Israël ten einde. Christus had Zijn bloed gestort en er hoefde geen ceremonieel bloed van dieren meer te vloeien.

In dit deeltje wordt voornamelijk stil gestaan bij de aankondiging en geboorte van de Heere Jezus. Hij is het Hoofd van het genadeverbond en onder Zijn regering vindt ook de bediening van het genadeverbond plaats. Door middel van de ambtelijke dienst brengt Christus Zijn uitverkorenen uit het verbroken werkverbond door wedergeboorte in het genadeverbond. Hij gaat daarmee door tot Zijn wederkomst.